آئـينه بـود و سنگْ دلـش را شكسته بود           گوئی به پایِ لحظـۀ مرگش نشسته بود

آن شب دلش برای زيـارت گـرفـته بود           از شوقِ وصل، بندِ دل ازهم گسسته بود

صـادق تـرين ســرودۀ ديـوان كـردگـار           از آن همه دروغ از آن شهر خسته بود

تكرار قـصۀ علـی و بند و كوچه هاست           روشن ترين دلـيل همان دست بسته بود

پـای پـيـاده در پی مـركب امـام عـشـق           انـگـار روی اسب مغـيـره نشـستـه بـود